Hangimiz muhtacız?

İnsan ne için yaratıldı sorusuyla  başbaşaydık hep ve kendimize verdiğimiz cevap bize öğretilenden farklı değildi 'Kulluk' için. 

Kulluk neydi nasıl yapılırdı bir eylem miydi bir sorgulamamı yoksa sadece bir kelime mi? Tüm bu soruların cevaplarını henüz tam kavrayamamıştık ki +1 olduğumuz hatırlatılmıştı evet görevimiz kullukta, benden başka milyonlarca kul varken bir de ben neden vardım? Araştırdık düşündük sorduk hep kendimizi sorguladık ama bilmiyorduk ki başka +1 ler vardı. Ama bu +1 ler yalnızca insan olarak değil kromozomal olarak da +1 di. 

Kim bilir niye Yarattı Rabbim bu çocukları diye hep düşündük ve imtihan dedik buna. Hepimiz aynı kanıdayız da sanırım çünkü biz uzaktan onu annelerin cennet anahtarı görüyoruz görüyorduk çünkü onlar muhtaçtı... Annelerine babalarına öğretmenlerine , sürekli öğrenmeye.. ta ki yaptığım iş sebebi ile onlarla tanışana dek. 

Uzun bir süre aynı kanı ile yola devam etmiş olsam da bir anlık yaşattıkları duygu ile anladım ki onların bize değil bizim onlara ihtiyacımız var.

Bir sebeple kimseyle konuşamadığım bir anda çalıştığım işyeri sebebiyle sürekli görüştüğüm bir yavrucağa dertlerimi anlatırken buldum kendimi. Ağladım ve ona sevgiye ihitiyacım var napıcaz diye sarıldım hayatımda yaptığım en güzel şeydi belki de down sendromlu bir çocuk ile dertleşmek. Bana hemen gözlerimi kapamamı söyledi. Bir iki dakika oyalandı ve açabilirsin dedi. Önünde duran Lego parçaları ile bana sürpriz olarak kule yapmıştı. Gözyaşlarımı sildi bak nasıl olmuş diye sordu. Beni mutlu etmek için hemen organize olmuş ve başarmıştı çünkü çok kolaydı bir insanı gülümsetebilmek tabi becerebilene.. O an anladım onlar muhtaç değil bizler onların saf sevgisine muhtacız. Anne ve babaları kendilerini çıkmaz sokakta buldukları zaman kendilerine bir yol ararken onların ışığına muhtaç. 

Ben neden +1 olduğumu hala sorgularım ama onların neden +1 olduğunu anladığımı düşünüyorum.  Rabbimin yarattığı her şey de bir tecellisi vardı ve merhametini tecelli  etmek için elbetteki günaha yaklaşmayacak özel kullar seçecekti.

Onları görmek çok kolay sevmek ise bitmeyen bir bahar.. 

bedbin adam'a...

Bir gece yarısı türlü sebeplerle çıkmıştı karşıma 'bedbin adam'. Çıkmıştı derken öyle simaen değil, kelimeler aracılığıyla. Gece gibi karanlıktı sayfası. Uzun uzun üstü kapalı iç dökmüşlükleri vardı satır aralarında. Yıkılmışlıklar vardı, adı konulamamış meseleler, anlam arayışları, tablolarda gizlenmiş gerçekler ve çokça ben vardı. O bunu farkında değildi tabi ama ben kendimi buluyordum yazdıklarında. Bazen içinden ne geldiyse onu yazdığını hissediyor, ortak oluyordum o karmaşıklığına. Tabii o bunları bilmiyordu.

Simsiyah bir arka plan çoğu insanın içini karartabilirdi okurken. Beni ise daha çok kendine çekiyordu. Siyahla beyazın yeri başkaydı çünkü bende. Her insanın hem gecesi hem gündüzü vardı. Ben de bu yüzden, her ikisini de benimsemiş griye vurgundum. Benim kelimelerim de grinin altında toplanıyordu. O zaman bilmiyordum tabii onun da kendini benim satır aralarında bulduğunu. Burada bana ait bir şeyler var dediğini.

Haberimiz olmadan kelimeler arasında ararken birbirimizi hiç ait olmadığımız topraklarda kesişti yollarımız. Ortak dostlar haberdar ettiler bu iki yabancıyı birbirlerinden. Yalnız kalmayın dayanak olun dediler.  Ama iki çekingen nasıl gelecekti ki bir araya. Aynı dolmuşta mutlaka denk geldiğimizi biliyordum da kim olduğunu bir türlü kestiremiyordum. Dolmuşta inen her adamda tanıdık bir şeyler arıyordu gözlerim. Tahmin ediyordum ama emin olamıyordum. Aynı sokaklarda yürüyor, aynı merdivenleri çıkıyor, aynı masalarda farklı zamanlarda yemek yiyorduk. Derken gideceği haberi geldi ülkenin diğer ucuna. Daha yüzünü bilmeden gidecekti. Sesini duymadan... Bir arayış değildi o zaman, ama insan yaşamında giz kalsın istemiyordu. Derken gitmeden, başını öne eğerek  gülümsedi bir adam. Bedbin adam. 

Tanısaydık birbirimizi çok özel şeyler paylaşabilirdik hüznüyle küçük şehirden gitti bedbin adam. Bende de aynı hüznü bırakıp gitti o masal şehrine. Elimizde yine yalnızca kelimeler kalmıştı. Bir de büyük suskunluklar. Sonra o bozdu suskunluğu benim gri sayfamda. "Bu suskunluk; sadece iç kargaşalar, çelişkiler tünelinden çıkamayışımızın bir sonucu mu?" Uzun sohbetlerle bozuldu sonra suskunluk. Ama iç kargaşaları giderek büyüyordu. Bedbin adam tanındıkça daha da gizemli bir hal alıyordu. 

Kelimeler yetmeyince masal şehrinde  buluşmaya karar verdik. Yüz yüzeyken de uzun cümleler kurabilecek miyiz diye merak ediyordum. O kuruyordu, sürekli bir şeyler anlatıyordu. Susmaktan korkuyordu. Bu hali güzeldi. Sonra gördüm ki sessizliği de güzeldi. Derken hava kararıverdi. Ama bu ses ve sessizlik ona da yetmemişti. Biliyordum. Bu sebeple bir daha çağırmıştık ses ve sessizliği. Derken bir daha. Vakit onunla güzeldi değerliydi ve hiç olmadığı kadar hızlı. Yetmiyordu. Sesini ezberleyemiyordum. Yüzünü. Ama sessizliği öyle bendi ki bırakıyordum kendimi kıyılarına. Beni de götür her nereye gidiyorsan ya da gel benimle. 

Sonra bir eylül günü... Bunu bilmen gerektiğini düşündüm; bedbin kıyılarımda seninle birlikte yürümeyi çok isterdim, dedi ya da onun gibi bir şey. Ben şaşkınlıkla kalıverince öyle; sus, dedi bir şey  söyleme, hemen karar verme. Çantasında benden habersiz çiçeklerle geri döndü masal şehrine. O daha varmadan ben kararımı vermiştim halbuki. Hayatımı bu bedbin adamın sırtına yaslamak istiyordum. Onunla sokaklarda koşmak, yüksek yerlere tırmanıp manzaranın keyfine varmak, galata kulesinden bir yer seçip masal şehrinin labirentlerinde o mekanı bulmak, yıldızları seyretmek, antika eşyalar seçmek, duvarlara şiirler yazmak, kulağına en sevdiğim türküleri fısıldamak istiyordum. Bunu ona da söyledim.

Tam bir yıl önce ...

Hatırla..

Tam dalıyorum
Geçmişi düşünürken buluyorum
Kendimi çıkmazlardan topluyorum
Sonra öyle sert bir darbe alıyorum ki
Yok oluyor tüm acılarım
Yok ediyor Rabbim
Düşünülmesi gerekenleri hatırlatırken
Harekete geçmem gerekirken
Önce bir duruyorum
Sonra unutuyorum tüm benliğimi
Dertlerimi
Kardeşlerimin dertleri dururken
Bizi bekleyen bir dünya varken
Dur diyorum dalma
Sana vaadedilenden sapma
Yapma..
Zamanı ellerinin arasından bırakma
Tut ve
Sana emredileni yap
Sev
Kardeşlerini malından canından ve nefsinden daha çok sev
Ve hisset
Sana hatırlatanı ve unutturanı..

Herşey yolunda mı?

Sakin ol herşey yolunda.
Belki senin istediğin bir yolda olmayabilir ama emin ol olması gerektiği yolda.
Biz sadece bize gösterilen yolları bildiğimiz için yanlış bir yola ya da yanlış demeyelim bilmediğimiz bir yola girdiğimizde panikler ve 'yanlış' yolda  olduğunu düşünürüz.
Halbuki artık özgürüzdür. Bize dayatılan kalıplardan sıyrılmamız için elimize yepyeni bir fırsat geçmiştir. Belki de herşey ilk defa bu kadar yolundadır.
Korkmayın ne yollardan ne de kalplerden.
Bilmediğimiz bir kalbe girdiğimiz zamanki tedirginliğimiz yok artık. Çünkü kalpten, kalbi olandan ve o kalpte yolculuğa çıkmaktan hiç zarar gelmez...
Sakin ol her şey kalbin de...

Öteler..

Geldin ya
Değişti şehrin kokusu
Değişti kar tanelerinin yere düşüşü
Azaldı birden sokakların gürültüsü

Öteler bize yakın
Öteler artık öte değil
Şimdi kelimeler
Mutluluğun habercisi
Gitmekte değil
Gelmekte

Şimdi duraklar
Tek yönlü
Gidişler tutulmuş
Kalbimiz vuslatın oklarıyla
Vurulmuş
Hasretin kilitleri
Çözülmüş
Bir annenin yüreğindeki ateş
Karın beyazıyla sönmüş..